We got the love, there's no secret now, no secret now

Mija rok. Jakieś trzysta i kilkadziesiąt dni temu zaczęliśmy rozmawiać. Pamiętam jak dziś, że tak właściwie to ja Cię poderwałam gadką na „rozbrajające zdjęcie”. I od tej jednej wiadomości się zaczęło. Miliony słów padło, rozmowy po nocach - choć na drugi dzień musiałeś wstać do pracy. Twoje komplementy nie brzmiały banalnie. Od razu czułam, że Cię polubię. Chociaż byłam bardzo zdystansowana i pochłonięta rozmyślaniem o tamtym dupku. Pamiętam pierwszą randkę jakby to było wczoraj. Bałam się, że nie zdążę. Nawet nie udało mi się odpowiednio wystroić. Na dodatek okazało się, że jest jakiś tam remont i trasa jest zmieniona. W końcu nie wiedziałam, na którym przystanku mam wysiąść (jeszcze nie znałam Krakowa). Ale dotarłam, zauważyłam Cię jeszcze zanim drzwi czwórki się otworzyły. Czarny sweter, ciemne spodnie, chyba trzymałeś w dłoni parasol. Podobno nie lubisz tego swetra, nie rozumiem więc dzisiaj – dlaczego założyłeś go na pierwsze spotkanie? Nieistotne. Pamiętam, że nie patrzyłam na Ciebie zbyt często. Dopiero kiedy zaprowadziłeś mnie do Manekina, rozluźniłam się. Zresztą dobrze wiedziałeś jakim miejscem mnie oczarować. Te stoliki z maszynami, Singer, mała klitka ze schodami i dobra kawa. Rozmawialiśmy o różnych rzeczach. Do dzisiaj śmiać mi się chce z opowieści o przetworach Twojej mamy. A później film. Beznadziejne „Bez wstydu”. I spadłam ze schodów w kinie. I spacer. I jakoś się potoczyło. Chociaż na początku byłam jakaś niechętna w środku i miałam wątpliwości czy chce w to brnąć, bo ty od razu się angażowałeś. Odrobinę mnie straszyłeś. Ale zostałam. I nie żałuję. Bo dzisiaj wiem, że to miłość jest. Mimo złoszczenia się na siebie czasami, moich fochów, naszej upartości, trudnych charakterów, dziwnych rozmów przynoszących moje łzy, Twojej niechęci do pierogów i tańczenia… Kocham Cię. Było warto.

Dziewiętnastego mamy rocznicę (umowną). Nie wiem kiedy to minęło. To przecież była chwila...