Pożera mnie tęsknota. Za domem. Bo Jego ramiona to mój drugi dom.

Ten dzień miał być wykorzystany na sto procent, miałam się ogarnąć, coś załatwić, coś przeczytać, po prostu zrobić COŚ, co miałoby jakiekolwiek znaczenie. Na moich chęciach i zamiarach się skończyło. Co z tego, że wstałam wcześnie? Musiałam się pożegnać z M. a wcale mi się to nie uśmiechało, że pojechał do pracy i zostawił mnie samą. No dobrze, nie samą bo z siostrą, ale to nie to samo. A później znów zrobiło się pusto i całe popołudnie nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Tak cicho i dziwnie. I jeszcze ta cholerna ręka! Boli niemiłosiernie, nie wiadomo od czego. Pół dnia przeleżane, lektury wciąż nieruszone, nie mówiąc już o notatkach, które powinnam przejrzeć i przyswoić. Najgorsze jest to, że jakoś szczególnie mnie to nie obchodzi. Jeszcze się obudzę z ręką w nocniku, ja to wiem. Wtedy będzie rozpacz, łzy, zgrzytanie zębów i ataki paniki. I plucie w brodę - a mogłam, mogłam coś zrobić to nie zrobiłam. I nie wiem czy nie zrobię dopiero kiedy zadźwięczy mi ostatni dzwonek. A słońce tak ładnie świeci, cóż tam! Nawet nie skorzystałam, nie dotleniłam się należycie, nie wystawiłam twarzy żeby nabrała odrobiny naturalnego koloru. Nadal wyglądam jak ściana, blade i żylaste, łe! Może od czekolady się zrobię brązowa? Dzisiaj zjadłam prawie całą. I pamiętniki wampirów obejrzałam i  plotkary zaległe odcinki. I uświadomiłam sobie, że to już koniec xoxo gossip girl. To takie smutne. Chyba zacznę oglądać od początku. 

Jak zwykle piękna i elegancka Blair...